De kids tot nu toe

De oudste doet het geweldig.
Hij is net wel van de bank gevallen zooo zielig maar ja je houdt het niet tegen he.

De jongste doet het ook geweldig, hij begint nu eindelijk wat het dag en nacht ritme te krijgen.
Hij slaapt nog niet door hellaas hahaha...

Dus ja, als er veranderingen zijn kun je dat lezen op mijn blog

Xus mij en de Boys

Vervolg?

Als ik over een tijdje na zit te denken over een 3de kindje moet ik goed rekening mee houden dat het allemaal nog heftiger kan worden.

Meer transfusies meer controles..."
Het is bekend dat het bij elke zwangerschap erger kan worden.
Ze weten niet of het ook zo is na 3 a 4 jaar, dus tegen die tijd kijken we wel verder.
We gaan nu eerst lekker genieten van onze wondertjes...

3de zwangerschap!!

In maart 2008 kwamen we er achter dat we opnieuw zwanger waren
Dus uitgerekend een week nadat we te horen hadden gekregen dat ik leeg was zijn we opnieuw zwanger geraakt.
Dit was een hele moeilijke periode voor me.
Tot de 12de week kon ik niet genieten en deed ik oooooozo voorzichtig.
Ik weet niet eens meer hoeveel echo's ik wel niet heb gehad zoveel waren het er.
Tot de 16de week leek het allemaal goed te gaan.
Tot de gyneacoloog erachter kwam dat er weer bloedafbraak was(antistoffen)
Ik moest van begin af aan om de 2 weken prikken.
Dus hij belde Leiden op om te kijken of we daar op controle moesten.
Ze hebben daar namelijk een gespecialiseerd team die er zoooveel over weet en nog steeds onderzoek naar doet.
En ja we moesten naar Leiden, dit was het begin van een hele zware zwangerschap.
Om de 2 weken moesten we komen voor echo's, zo konden ze kijken naar de doorstroming van het bloed in het hartje en hersentjes of er bloedafbraak was(als het sneller stroomde was er sprake van want dan moest het hartje harder werken).
Tot week 31 ging het goed.
Bij de controle moest ie wat bloed erbij hebben, er was te veel afgebroken..
Dus die Donderdag moesten we terug komen, om 10 uur.
Lekker vroeg op pad.
Ik was zooo zenuwachtig, ze hebben een filmpje laten zien hoe te werk gaan.
Ik kreeg voor de transfusie een rustmiddel(waar je heeeel slaperig van wordt hihi) en dan wordt je naar een kamertje gereden en moet je op een keihard bed liggen.
De buik werdt verdoofd en door middel met een echo gingen ze een goed stukje navelstreng zoeken, want ze moesten het kindje niet raken.
Toen ze dat gevonden hadden gingen ze met een heeel dun infuusje wat bloed toevoegen, dat hadden ze daarvoor bepaald.

Toen het eenmaal klaar was(na 10 minuten al) brachten ze me terug naar de kamer.
Ik was nog zooo moe van het middel dat ik veel geslapen heb.
Eindelijk na 5 uurtjes mocht ik weer lekker naar huis.
Mijn oudste zoontje was bij mijn schoonma en bleef daar nog een nachtje en een dag zodat ik even kon bijkomen, want het neem wat van je...

Zo'n transfusie moest er nog een keer komen na 2 weken.
Ook weer op dezelfde manier..

Uiteindelijk hadden ze gezegd dat het kindje rond de 36 weken weer een transfusie moest maar dat ze dan beter nog een weekje konden wachten want dan gingen ze het halen.
Dus met 37 weken en 3 dagen ben ik bevallen na 17 uur.
Hij werd naar de afdeling gebracht waar hij ook gelijk onder de blauwe lamp moest.
De volgende dag besloten ze toch maar een transfusie te doen..
Daar gaan ze de navel zelf in, in een bloedvat.
De navel is gevoelloos dus hij voelde er niks van.
Toen ging het weer goed.

Na een week in Leiden te zijn verbleven mochten we dan eindelijk naar huis.
Precies op de verjaardag van zijn papa.
Hier in onze eigen woonplaats moet ie nog wel onder controle blijven de eerste 3 maanden.
Hij heeft tot nu toe al 2 transfusies gehad hier in het ziekenhuis.
Gister 29 januari moest ie weer prikken en zover ik heb gehoord zag het er goed uit en hoefd ie geen transfusie.
Dus hopelijk is alle ellende over..

2de zwangerschap was ook niet een leuke ervaring

In februari 2008 werd ik weer zwanger..
Hellemaal in de wolken natuurlijk..
Na 7 weken werd die roze wolk een enorme grijze wolk.
Ik had al een aantal dagen last van mijn buik, niet hevige kramp maar wel last...
Op een gegeven moment begon ik wat te bloeden.
Ik schrol me rot en belde de verloskundige.
Die zei dat het misschien een innesteling bloeding was.
Ok dat geloof je dan maar.

De volgende dag bloede ik nog.
Ik bel weer de verloskundige en moest langskomen voor een echo.
Samen met mijn oudste zoontje en de vader gingen we erheen.
Eenmaal die echo was het duidelijk.
EEN MISKRAAM
Je zag het vruchtzakje nog wel maar die zat vol met bloed, het kindje zagen we niet meer.
Ik was er stuk van..
Maar niet voor lang, heb wel even goed gehuild maar meer was het niet, ging gauw verder met mijn leven.
Dit omdat ik maar 2 dagen een beetje had gebloed dus niks bijzonders.
Bij de gyneacoloog gingen ze kijken of alles eruit was.
Ik was hellemaal leeg, mijn lichaam heeft het allemaal zelf opgelost, raar maar waar.
Dus we gingen verder met ons leven...

Mijn zwangerschap liep anders dan anders

Hooi, allemaal.

Mijn naam is margaretha ik ben 22 jaar en heb 2 geweldige kids, waar ik nu lekker van kan genieten.
Ik probeer op deze blog een beetje van alles en nog wat te vertellen, voornamelijk over de kids, maar ook wat ik zoal mee maak.
Hoe begon het?

Ik werd in augustus 2006 zwanger van mijn eerste zoontje..
In het begin dacht ik niks aan de hand en ging ik er een beetje vanuit thuis te kunnen bevallen.
Rond de 30 weken werd mij verteld dat ze wat bloed van me moesten en ik een prik moest.
Hoezo?? dacht ik..
Wat blijkt nou...
Ik heb a-negatief van bloedgroep de vader van me kids heeft o-positief(dus de kans is heeeeel groot dat de kids het ook hebben) daarom moesten ze bloed van me hebben om te kijken of er antistoffen actief waren(die zorgen voor de bloedafbraak bij de baby).
En vrouwen die a-negatief hebben met een partner met o-positief krijgen ronde de 30 weken altijd een anti-D prik, zodat er bij een volgende zwangerschap geen antistoffen naar boven komen en bloed afbreken bij de baby.
In de meeste gevallen is dat ook het geval, dat het niet meer terug komt en die vrouwen kunnen een leuke zwangerschap tegemoet.
Ik was natuurlijk de pechvogel..
Ze waren er bij mij waarschijnlijk te laat mee want er waren al antistoffen aanwezig..
Nu was ik gelukkig al bijna op het eind(uiteindelijk nog 8 weken en 2 dagen rondgelopen).
Maar ik moest om de 2 weken bloedprikken om te kijken of er niet te veel bloedafbraak bij me zoontje was.
Uiteindelijk ben ik ook het ziekenhuis onder controle gebleven en daar ook bevallen.

Op het eerste gezicht leek dat alles goed met m was en mochten we de volgende dag naar huis.
Maar ze belde ons die dag daarom op om te zeggen dat ie moest bloedprikken.
Zijn papa en de kraamverzorgster zijn naar het ziekenhuis geweest en kwamen thuis.
Nog geen 10 minuten later belde ze op dat ie weer terug moest komen en opgenomen moest worden.
Ja dat was even schrikken.
Daar aangekomen moest ik m uitkleden en in een glazen bedje leggen, hij mocht alleen zijn luier nog aan.
Er werden 2 grote blauwe lampen op m geschenen en hij kreeg een mooi brilletje op tegen het velle licht.
Dat blauwe licht moest de lever helpen de antistof uit zijn lichaam te krijgen(dat zie je aan de kleur van de ontlasting, die wordt groen).
Zo kwamen we elke dag om de 3 uur naar het ziekenhuis om hem te voeden.
Meer mochten we niet doen want hij moest zoveel mogelijk onder de blauwe lamp blijven, en dat was zooooo moeilijk.

Na 2 dagen kwamen we bij zijn kamertje en het licht was uit
We zagen m liggen in zijn eigen kleerjes
Ze zeiden dat het op dit moment allemaal weer stabiel was maar dat ze m nog wel een dagje wouden houden en dat ie dan morgen mee naar huis mocht als er niks veranderd was.

Zo gezegd zo gedaan, zo als gewoonlijk waren we weer naar huis gegaan en gaan slapen.
Toen we daar kwamen de volgende ochtend was ik behoorlijk zenuwachtig
Toen kwamen ze het verlossende zinnetje vertellen: hij mag mee naar huis!!!
Jeeeee dat werd tijd konden we eindelijk gaan genieten...
Dacht ik..
Kreeg ik een wenningsprobleem.
Dat houdt in dat ik moeite heb aan nieuwe dingen te wennen.
We waren verhuisd en daar moest ik ook een tijdje nodig voor hebben om te wennen.
Nou ja en een kindje daar moet je hellemaal aan wennen dus kreeg ik een depressie.
Medicijnen en alles gehad en uiteindelijk na 3 maanden was het alweer over gelukkig, want je leest wel s wat anders.
Maar dit heb ik ook te danken aan home start want die heeft me iemand gestuurd om me te helpen om mijn zoontje zijn slaapritme te krijgen en mij te helpen om hem even te laten huilen..
Dankzij haar heb ik het overleefd!!!
En geniet ik nu volop van mijn oudste zoon